De weg naar zelfstandigheid: in gesprek met Melinda

Melinda (23) woont voor het eerst op zichzelf en dat heeft haar de nodige uitdagingen gebracht. Maar toch leert ze stapje voor stapje om op eigen benen te staan. Lees hieronder meer over haar reis naar zelfstandigheid.

Enthousiast, creatief en vrolijk: dat is Melinda. En dat is ook terug te zien in haar eigen appartement in een grote flat in Rotterdam-Zuid, waar ze inmiddels 1,5 jaar onder begeleiding woont. Ze is gek op knutselen en muziek. In de hoek staat een keyboard, er liggen wat stiften op tafel en op een ander tafeltje staat een zelfgemaakte legopop. Ook heeft ze grote ambities. “Ik wil graag in het theater staan. Een staande ovatie van het publiek na zo’n show… Dat lijkt me echt geweldig”

Late autisme-diagnose

Vorig jaar maart kreeg Melinda te horen dat ze autisme en ADHD heeft. Niet lang daarna kon ze intrekken in haar woning. Dit waren twee grote veranderingen in haar leven die niet meevielen. “Ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei: ‘Ik wil echt niet meer op mezelf wonen, het is veel te veel gedoe.’ Ik moest ineens alles regelen terwijl ik op voorhand weinig kennis van zaken had.” 

Ook op andere vlakken ervaart Melinda het volwassen worden als lastig, bijvoorbeeld bij het lezen van brieven van de Belastingdienst. “Ik snap de conclusie van zo’n brief vaak niet. Moet ik iets betalen? Moet ik het bewaren of kan ik het weggooien? Ik heb dit soort zaken vanuit huis niet echt meegekregen en nu word ik in het diepe gegooid. Je moet de keuken bijhouden, goed nadenken over waar je geld aan uitgeeft, wasjes draaien en onthouden welke kleuren en stoffen bij elkaar kunnen... Er komt zoveel kijken bij op jezelf wonen.”

“Je bent toch volwassen?”

Melinda vindt dat haar omgeving niet echt rekening houdt met haar diagnose, vooral als ze aangeeft dat haar iets niet lukt of dat ze iets lastig vindt. “Ja, maar je bent volwassen, is dan vaak het antwoord”. Als mijn moeder me dan toch helpt, voelt het soms dubbel. Ze vindt dat ik dingen zelf moet regelen, maar tegelijkertijd houdt ze nog wel erg veel mijn hand vast. Desondanks waardeert ze de hulp. “Ik bel mijn moeder regelmatig als ik er zelf niet aan uitkom, bijvoorbeeld bij het sorteren van de was.”

Ondanks de uitdagingen vindt Melinda het steeds beter gaan. “Nu ik uit huis ben, heb ik in korte tijd geleerd om te koken.” En van de vrijheid geniet ze ook enorm. “Ik kan de kachel zo hoog zetten als ik wil, ik kan zelf kiezen wat ik koop in de winkel en ik kan in alle rust TV kijken zonder dat iemand er doorheen praat!”